خدا آن حس زیباییست که در تاریکی صحرا/زمانیکه هراس مرگ میدزددسکوتت را

یکی همچون نسیم دشت میگوید / کنارت هستم ای تنها

آن شب که دلی بود به میخانه نشستیم... آن عهد که بستیم به پیمانه شکستیم... ای فاتح هر قلب همان طور که گفتی... ما عهد شکستیم ولی دل نشکستیم

هرگز فراموش نکن که هر چه رخ دهد همواره در آغوش خدا هستی

خدایا

خوش به حال آنکه قلبش مال توست / حال و روزش هر نفس، احوال توست

خوش به حال آنکه چشمانش تویی / آرزوهایش همه آمال توست

تو دریایی و من موجی اسیرم که می خواهم در آغوشت بمیرم بیا دریای من آغوش بر کش نمی خواهم جدا از تو بمیرم

آسانترین کار دنیا اینست که تو خودت باشی و سخت ترین کار دنیا اینست که تو آنی باشی که دیگران از تو انتظار دارند!

انکه چشمان تو را اینهمه زیبا میکرد کاش از روزازل فکر دل ما میکرد

شخصی می گفت من شانزده سال دارم بزرگی به او خرده گرفت که نباید بگویی شانزده سال دارم باید بگویی آن شانزده سال را دیگر ندارم

یاد گرفتم که عشق با تمام عظمتش دو سه ماه بیشتر زنده نیست ، یاد گرفتم که عشق یعنی فاصله و فاصله یعنی دو خط موازی که هیچگاه به هم نمی رسند ، یاد گرفتم در عشق هیچکس به اندازه خودت وفادار نیست و یاد گرفتم هر چه عا شق تری ، تنهاتری

باز در کلبه ی عشق عکس تو مرا ابری کرد.عکس تو خنده به لب داشت ولی اشک چشم مرا جاری کرد

در زندگی بارون نباش که فکر کنند با منت خودتو به شیشه می کوبی ابر باش تا منتظرت باشن که بباری

هی فلانی زندگی شاید همین باشد یک فریب ساده و کوچک.آن هم از دست عزیزی که زندگی را جز برای او وجز با او نمی خواهی !

خیلی سخته توی پاییز با غریبی آشنا شی اما وقتی که بهار شد یه جوری ازش جدا شی خیلی سخته یه غریبه به دلت یه وقت بشینه بعد اون بگه که هرگز نمیخواد تو رو ببینه

یادته بهت گفتم که خشت دیوار دلتم، تو هم منو شکستی.ولی اشکالی نداره، حالا خاک زیر پاتم !

من آهنگ غریب روزگارم. غمی بی انتها در سینه دارم. تمام هستی ام یک قلب پاکست. که آن را زیر پایت می گذارم.

گل اگر خار نداشت دل اگر بی غم بود اگر از بهر پرستو قفسی تنگ نبود زندگی عشق اسارت همه بی معنا بود

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد.کس جای در این منزل ویرانه ندارد.دل را به کف هر که دهم باز پس آرد.کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

زندگی پژمردن یک برگ نیست بوسه ای در کوچه های مرگ نیست زندگی یعنی ترحم داشتن با شقایقها تفاهم داشتن

مردن آن نیست که در سینه ی خاک دفن شوم مردن آن است که از خاطر تو با همه ی خاطره ها محو شوم

وفای شمع را نازم که بعد از سوختن  به صد خاکستری در دامن پروانه میریزد

نه چون انسان که بعد از رفتن همدم  گل عشقش درون دامن بیگانه میریزد

آنقدر آرزوهایم را به گور بردم که دیگه جایی برای جسدم نیست

گفتی که دنیا را پر از غم دوست داری پس مطمئن هستم مرا هم دوست داری

گفتی نمیخواهی ببارم عشق اما شعر غریبی را که گفتم دوست داری